Veel mensen uit allerlei groepen kennen gevoelens van eenzaamheid. Hoe éérder je eenzaamheid herkent, hoe meer je kunt doen voor jezelf of voor een ander. Op deze kaart staan signalen die je helpen eenzaamheid te herkennen. Let op: signalen kunnen ook wijzen op andere problemen. Dus ga het gesprek aan. Verder vind je op deze kaart handige gesprekstips en lees je wat jij kunt doen om eenzaamheid tegen te gaan!
Tips
- Vraag aan iemand wat zijn of haar plannen zijn;
- Vraag of iemand hulp nodig heeft;
- Vraag aan iemand of hij of zij nog ideeën heeft voor een leuk recept;
- Neem contact op door te facetimen of bellen;
- Neem contact op met die vriend/ familielid die je allang niet gesproken hebt;
- Stuur een kaart per post naar contacten die verwaterd zijn
- Verras je buurman, oma of oude bekende met iets lekkers;
- Nodig iemand uit om samen een film of serie te kijken.
Heb je zelf een tip? Laat het ons dan weten via communicatie@sociom.nl
Ontmoetingsactiviteiten in Land van Cuijk
- Activiteitenkalender SamenBoxmeer.nl
- Activiteitenkalender SamenMillensinthubert.nl
- Activiteitenkalender SamenSintAnthonis.nl
- De Ontmoeting
- Interculturele centra
- Jongerencentra
- Maatje voor jou
- Sociom | ZIN
Wens je meer info over over activiteiten in jouw eigen dorp/wijk? Neem dan contact met ons op via: 0485 700 500.
Ervaringsverhalen eenzaamheid
De komende weken delen wij op deze pagina verhalen van mensen die vertellen over hun ervaring met eenzaamheid en hoe ze hiermee omgaan.
Het verhaal van Evelien (32)
Jarenlang zaten mijn vriendinnen en ik in dezelfde fase. We gingen samen naar school, dansten samen in het weekend, startten tegelijkertijd op de arbeidsmarkt en kregen rond dezelfde tijd een serieuze relatie. Terwijl bij steeds meer van ons de kinderwens in vervulling ging, strandde mijn relatie.
Ik woonde niet meer samen en was voor het eerst sinds lange tijd weer alleen. Mijn vriendinnen waren inmiddels moeder of in verwachting. We maakten nog steeds tijd vrij om leuke dingen te doen, maar dit confronteerde me juist met het alleen zijn. Ik merkte dat ik steeds vaker geneigd was om af te zeggen. Mijn wereld werd hierdoor kleiner.
Daten kreeg ook een andere lading. Ik werd kieskeuriger, omdat ik vond dat het nu écht de ware moest zijn. Als ik dan toch een date had, vond ik het lastig om met trots over mezelf te praten. Dat was voor mij het keerpunt, want zo ben ik niet.
Ik besloot mijn leven niet meer te vergelijken. Ook voor mij komt alles op z’n tijd. Het contact met mijn vriendinnen bleef, maar ik heb er via mijn nieuwe baan vrienden bij gevonden. We hebben bijvoorbeeld leuke dingen gepland voor de feestdagen. Ik heb het gevoel dat ik de regie weer terug heb.
Ik vind het erg dat eenzaamheid bij zoveel mensen speelt. Daar is deze tijd van het jaar gelukkig extra aandacht voor. Hopelijk kunnen we ook in het nieuwe jaar proberen om eenzaamheid te verzachten.
Blik van studenten op eenzaamheid: Maak eenzaamheid bespreekbaar!
Eenzaamheid is een onderwerp, waar nog steeds een groot taboe op rust. Mensen praten er niet over en vragen er ook niet snel over aan elkaar. Maar het is er wel. Reden genoeg om dit onderwerp daarom extra onder de aandacht te brengen en onze ervaringen en bevindingen hierover te delen.
Wij zijn Iris, Maartje en Marit studenten van de HAN Nijmegen. Afgelopen halfjaar hebben wij meegewerkt aan het project eenzaamheid bij Sociom. Met dit project willen we hier meer licht op laten schijnen, om het wél bespreekbaar te maken.
Onze ervaringen en bevindingen
Voor dit project hebben we verschillende acties ondernomen om eenzaamheid onder de aandacht te brengen in Land van Cuijk. Eén van die acties was mensen aanspreken op de straat/markt. Maartje (student verpleegkunde): “Het was hierbij de bedoeling om eenzaamheid te bespreken en het erover te hebben. Dit omdat eenzaamheid best wel een taboe gespreksonderwerp is. We hadden hierbij een aantal vragen voorbereid gerelateerd aan eenzaamheid, om deze vervolgens te stellen aan mensen rond de 40-60 jaar op straat. Dit heeft ons uiteindelijk vele mooie gesprekken opgeleverd met verschillende mensen.”
Marit (student fysiotherapie): “Een andere actie die we hebben uitgevoerd was het rondbrengen van de signaleringskaart bij kappers en uitvaartbranches. De signaleringskaart biedt informatie over hoe je eenzaamheid kan herkennen en welke acties je zelf kan uitvoeren om te helpen. Door het rondbrengen van de signaleringskaart, hebben we bij verschillende kappers in Boxmeer ook kunnen vertellen waarom het zo belangrijk is, om eenzaamheid onder de aandacht te brengen. Met als gevolg dat we de kaart bijna overal neer mochten leggen.”
Iris (student verpleegkunde): “De actie die mij het meeste bij is gebleven is het ‘Samen Soepen’. Zo hebben we in De Parasol in Cuijk samen met de bewoners soep gegeten. Hierbij hebben we veel gesprekken gevoerd met mensen, wat ons ook verder heeft geholpen bij andere acties die we hebben ondernomen.”
Tijdens dit project hebben we veel geleerd. Soms moesten we wel even uit onze comfortzone stappen met bijvoorbeeld het aanspreken van mensen op straat. Daarnaast zijn we er ook écht achter gekomen dat mensen niet snel praten over eenzaamheid. Maar dat het wel belangrijk is om dit bespreekbaar te maken en houden. Zelf weten we nu beter hoe we met iemand het gesprek aan kunnen gaan over eenzaamheid, hoe we dit kunnen signaleren en waar we ze naartoe kunnen verwijzen als hier behoefte aan is. Deze tools nemen we ook zeker mee in onze opleiding en later ook in ons werk.
Het verhaal van Job (22)
In de coronatijd merkte ik wat er kan gebeuren als het sociale contact afneemt. Ik was 19 toen de tijd met coronamaatregelen begon. Die leeftijd had ik mij anders voorgesteld.
Ik studeer en zie normaal gesproken doordeweeks mijn klasgenoten. Dat kon in de coronatijd alleen nog digitaal, vanuit mijn eigen huis. Het weekend had ook nog weinig te bieden, omdat het nauwelijks nog mogelijk was om leuke dingen te doen met vrienden. Hoe lang dit zou duren, was lang onduidelijk. Dat was wel een eenzame tijd.
Iedereen had hier natuurlijk mee te maken. Daarom vond ik het ook makkelijker om te bespreken hoe het met me ging. Tijdens het wandelen, kon ik dit bijvoorbeeld goed bespreken met mijn ouders. Ik denk dat jongeren normaal gesproken minder snel zouden toegeven dat zij zich eenzaam voelen. Ik merkte wel dat het hielp om dit te bespreken.
Als je minder meemaakt in een week, heb je elkaar vaak ook minder te vertellen. Dat maakte de contactmomenten die er waren moeizamer. Toen de maatregelen achter de rug waren, moesten veel contacten opnieuw opgebouwd worden. Ook dat heeft even geduurd.
Je kan op allerlei leeftijden te maken krijgen met eenzaamheid. Daarom zou het ook goed zijn als we het op die manier bekijken en het met elkaar erover hebben.
Het verhaal van Marianne (53)
“Ik was 18 toen ik merkte dat ik me eenzaam voelde. Er is veel nodig geweest om hier overheen te komen. Op mijn 51e is dat gelukt. Ik zal er hier wat over vertellen, in de hoop dat het een ander kan helpen.
Nog voordat ik merkte dat ik eenzaam was, voelde ik me regelmatig alleen. Dat begon zo rond mijn 10e. Ik had weinig contact met mijn vader. Mijn moeder werkte hard. Er was regelmatig ruzie, waarna ik dacht: waarom ben ik hier eigenlijk? Op mijn 18e ging ik op mezelf wonen. Dan moet je het allemaal alleen gaan doen. Ik merkte toen dat ik veel miste.
Het was moeilijk om mezelf te accepteren, want ik voelde me niet goed genoeg. Ik begon de lat steeds hoger te leggen voor mezelf. Al gauw zag ik de tekortkomingen niet alleen in mezelf, maar ook in anderen. Ik kon geen contact meer maken en keerde steeds meer in mezelf. Dat heeft tien jaar geduurd.
Sommige mensen om me heen merkten wel iets aan me, maar ik was niet in staat om erover in gesprek te gaan. Een relatie had ik in die tijd wel, maar ook de vriend had problemen. Vaak trek je elkaar dan toch aan. Op een of andere manier schaamde ik me ervoor om professionele hulp te zoeken. Ik vond dat ik genoeg hulp had gezocht en het zelf maar eens op moest lossen.
Gelukkig ben ik toch verschillende soorten hulp blijven zoeken. Op z’n tijd heb ik nog steeds een gesprek met een professional. Uiteindelijk heeft ook mijn geloof mij geholpen bij het accepteren van mezelf. Het eenzame gevoel is weg en ik groei nog steeds. Ik ben lid geworden van het koor en bouw daar ook leuke contacten op. Ook voel ik meer contact met de vrienden die ik al had, doordat ik beter in mijn vel zit.
Dat zoveel mensen in Nederland zich eenzaam voelen, vind ik ernstig. Als je er middenin zit, is het toch lastig om erover te praten. Een tip die ik heb is om open te staan voor hulp. Ook is het belangrijk om te beseffen dat eenzaamheid iedereen kan overkomen. Soms denkt iemand niet eenzaam te kunnen zijn omdat hij of zij een partner heeft. Maar wat blijft er over als de partner ooit wegvalt? Daarom is het waardevol om bijvoorbeeld ook een sport- of verenigingsleven op te bouwen. Het helpt als je met iemand kunt praten.”